ถ้าถามว่างานหายากไหมในสมัยนี้ ตอบคำเดียวว่ายากพอสมควร และไม่ใช่เด็กที่พึ่งจบใหม่ ๆ ด้วยแล้ว รับเข้าทำงานยาก เพราะส่วนใหญ่ต้องการจ้างค่าแรงต่ำ (แต่งานเยอะ แต่ถ้าเป็นบริษัทที่น่าเชื่อถือ เงินเดือนก็ตามกฎแรงงานนั่นแหล่ะ งานดี เงินดี คนไม่ดี.... งานพอใช้ได้ เงินพออยู่ได้ คนดี ก็อยากอยู่ย่ะ ที่เก่าใช้แรงงานเยี่ยงทาส (ฟ้องกรมแรงงานซะหรอก เดี๊ยะ)
แนะนำตัวกันสักนิด ชื่อ แอล (โบกมือด้วยนิดนึง) เพิ่งจะไสหัวตัวเองออกจากงานที่เก่าเพราะเหยียบตาปลาเจ้าของเข้า..ชิ.............ไม่อยู่หรอก พลางร้องเพลง "ทนอยู่ไม่ไหวยังไงก็ออก ไม่ไล่ก็ออก" ถึงต้องมาเดินหางานแกร่วไปแกร่วมา เดินมาหลายที่และดีนะที่แถวนี้มีงานให้ทำเยอะ (แต่ยังไม่รับ) เซ็งเป็ด ในที่สุดก็เจองานสมควรทำไปก่อน ก่อนที่จะอดข้าวตาย
"ประกาศ รับสมัครพนักงานผู้ช่วยผู้จัดการร้าน กาแฟ" มองตาเชื่อม...ประหนึ่งเจอหนุ่มสุดฮอท
ร้านนี้ คือ ร้านกาแฟ...............บรรยากาศนอกร้านใช้สไตล์อังกฤษ โต๊ะนั่งสำหรับลูกค้าเป็นสีขาวละมุน ประดับด้วย ดอกไม้ (ใช้ตัวดอกลอยอยู่ในแก้วน้ำใสแจ๋ว) และตั้งตัวตุ๊กตาคละแบบกันในแต่ละโต๊ะ จำนวน 4 ที่ สำหรับ Out Door และหน้าร้านใช้โทนชมพูตัดกับสีน้ำตาลเข้ม เน้นกลิ่นไอของ English มีต้นไม้ย้อยระย้าอยู่บนขอบของหลังคา ซึ่งได้รับการตกแต่งมาอย่างดี
แอล ผลักประตูเข้าไปในร้าน ด้านในเน้นโทนสีชมพูอ่อน ๆ สลับกับสีขาว และเพิ่มลูกเล่นระบายลูกไม้ที่ผ้าม่าน กว้างประมาณ 1 ไม้บรรทัด ประดับด้วยดอกไม้แต่ใช้ดอกไม้พลาสติก สีชมพูเข้ม ตัดกับสีเขียวของใบไม้ โต๊ะด้านนอกกับด้านในด่างกัน คือ ด้านนอกใช้โต๊ะทรงกลม แต่ด้านในร้านใช้ทรงสี่เหลี่ยมตัดกับเก้าอี้ทรงกลม ประดับฝาผนังด้วยรูปภาพนางฟ้าและภาพดอกไม้สไตล์ยุโรป แถมด้วยมุมบาร์ที่สามารถนั่งจิบกาแฟ พลางดูพนักงานของร้านชงกาแฟหรือปรุง เมนูเสริ์ฟลูกค้าเป็นครัวเปิด
เนื่องจากเมนุส่วนใหญ่เป็นเมนูอาหารว่าง แต่ทางร้านมีครัวแยกต่างหากสำหรับเวลาเย็นเพื่อตอบสนองลูกค้าที่มาทานอาหารที่ร้าน
บางวันร้านนี้มีคนต่อคิวยาว แอลยืนนึกย้อนไปเท่าที่เคยเห็น น่าจะเป็นเพราะอัธยาศัย หรือจะบรรยากาศภายในร้าน...ที่ให้อารมณ์เหมือนอยู่บ้าน...นั่งได้นาน ๆ (ไม่เหมือนร้านอื่น) ขนาดวันฝนตกยังมีเลย
" สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ " ชายหนุ่มที่ยืนชงกาแฟอยู่ในเลาท์ เอ่ยทักทาย
" มาสมัครงานค่ะ " แอลยิ้มพูดตอบในสิ่งที่ตนเองตั้งใจ
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ พลางหยิบเอกสารส่งให้แอล แอลรับเอกสารมานั่งกรอกไปยิ้มไป ร้านนี้สวยดีจัง ลืมไปอีกอย่างมีหนังสือกับนิตยสารบริการด้วย ลูกค้าชอบใจก็สามารถซื้อกลับบ้านได้เลบ...เหลือบมองชายหนุ่มเพื่อหาจังหวะส่งเอกสารให้....ชายหนุ่มหันมาเห็นพอดี
" นี่ค่ะ.....กรอกเสร็จแล้วค่ะ "
ชายหนุ่มยิ้มรับพลางยื่นมือรับเอกสารอ่านดูประวัติคร่าว ๆ อ่านไปยิ้มไป
" เกรดเฉลี่ยดีนะ ทำไมถึงออกจากที่เดิมล่ะ " อึ้งนิด ๆ เอาไงดีล่ะ แอล จะบอกได้ไงว่าเกลียดเจ้าของโรงงาน...เลยไม่ทำ...
" พอดี เดินทางไม่ค่อยสะดวกน่ะค่ะ เลยขอเขาลาออก " มุขนี้จะใช้ได้หรือเปล่านะ
" เริ่มงานพรุ่งนี้ได้หรือเปล่า " แอลตาเหลือก รับเลยเรอะ
" ทำได้ค่ะ พรุ่งนี้ประมาณกี่โมงคะ "
" มาก่อนเวลาร้านเปิด 07.00 โมงเช้า ร้านเปิด 08.30 น. " ชายหนุ่มตอบกลับ แอลซักถามอีกไม่กี่อย่างก็ขอตัวลากลับ พร้อมหัวใจที่เบิกบาน.
" ขากลับ แวะซุปเปอร์มาร์เก็ตดีกว่า เหมือนมีอะไรหมดนะ..อืม..." นึกไปโยกหัวไปมาเพื่อให้นึกออก เป็นท่าประจำตัวของแอล 555++++
ณ ซุปเปอร์มาร์เก็ต...ประจำเมือง (ถูกและดีมีที่ใหน ถูกและดีมีถมไป 5555 )
แอลจับพนักรถเข็นของซุปเปอร์มาร์เก็ต พลางมองซ้ายมองขวา เห็นไม่มีคน ก็รีบเข็นรถบึ่งอย่างรวดเร็ว เพื่อเล่นโรลเลอร์เบรด (นิสัยไม่ดีอย่าเอาอย่าง)
ทันใดนั้นมีคนเดินสวนออกมา เฮ้ย ! หน้าซีด เบรกเอี๋ยด ! แต่อีกฝ่ายใช้แค่มือเดียว แตะเบรกให้ (แข็งแรงเนอะ)
" ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ " แอล ละล่ำละลัก ถาม หน้าซีด ตรูโดนด่าซะล่ะมั๊ง....(T0T)
" ไม่เป็นไรครับ...คราวหน้าอย่าเล่นอย่างนี้อีกนะ " แอลมองหน้าเพื่อจะจดจำ ไม่ให้เฉียดเข้าใกล้อีก.......(กรี๊ด...ร้องในใจ) หัดหน้าเก่าตรูเรอะ...แย่แล้ว...
แอลรับ หันหลังขวับไสรถเข็นกลับไปทางฝั่งตรงข้าม "เอาไรดีฟะ" เนื่องจากเหม็นขี้หน้าอีกฝ่ายซึ่งเป็นหัวหน้า แถมปัญหาเรื่องงานอีกนิด แถมเป็นเจ้าของอีก สาวแอลก็เลยต้องเฉดหัวตัวเองออกมา อ้างว่าเรียนต่อ พ่อป่วย รถเสีย บ้านไกล....ร้อยแปดพันเก้า....
เดินไปคว้าข้าวคว้าของ ที่ต้องการใส่รถเข็นไม่กี่อย่าง ก็รับตรงเข้าไปที่แคชเชียร์เพื่อชำระเงิน....ไม่กี่นาทีก็สำเร็จ ขั้นตอนการเสียเงิน (T-T) (ไปซะแล้วเงินช้านนนนน)
" เมี้ยว ๆ เมี้ยว " โอ้โห ฝูงแมงผู้กระหาย ข้าวเมี้ยว ๆ ที่จริงมีประมาณ 4 ตัว นะ..แต่เรียกเป็นฝูง จ่าฝูงของกลุ่ม ถูกเรียกชื่อว่า ข้าวโพด ฉายา คุณนายเมี้ยว..... เพราะหล่อนจะเดินนวยนาดออกมา หัวเล็ก พุงห้อย เนื่องจากกินเก่งมาก.....
" เมี๊ยว....แม้ววว " เห็นมะ เมื่อเราเลี้ยงแมวเราจะเริ่มคุยกับแมวรู้เรื่อง (บ้าไปแล้วช้าน)
" หิวข้าวแล้วสิ....กี่โมงแล้วเนี่ย...เอ..5 โมงกว่าแล้ว " แอลเดินเข้าไปเก็บของในครัวแล้วรีบนำถาดอาหารออกมาใส่อาหารพลพรรคเมี้ยว....
ก้มหน้า ก้มตากินกันจนเห็นแค่ก้นกับหางชี้ฟ้าทุกตัวเลย.... แอบถ่ายรูปเก็บเอาไว้ตั้งเยอะ หางยาวทุกตัวเลย มีหางขอดตัวเดียว...(มันชื่อ ออฟขอด....เสน่ห์ เป็นฉายาที่ตั้งให้) เป็นแมวหลงมาจากใหนก็ไม่รู้ ตัวแรก ก็คุณนายเมี้ยว (ฉายา) ลักษณะของหล่อน คือ ลายสามสี แถมดุอีกต่าง หาก (และเหมือนจะรู้ว่านินทา...ชีจะหันกลับมาแง้ว...ตามด้วยหาว...เหม็นขี้ปากมาก) และ 2 สหาย ตามติดมา 2 ตัว สีดำ 1 ตัว สีเทาลายเสืออีก 1 ตัว
" ได้งานใหม่แล้วนะ.....รอดกันทั้งหมด ฮุ ฮุ ฮุ "
" เมี้ยว " อุ๊ย! คุณนายฟังรู้เรื่องอยู่ตัวเดียว เหมือนหล่อนจะพูดตอบเลย....จริงเหรอ วันก่อนพอมองหน้ามันก็ร้องเมี้ยว บ้าง หาวใส่หน้าบ้าง......เหมือนถามว่ามีอะไร....บางทีนั่งอยู่บาโซฟา หล่อนจะกระโดดขึ้นมาบนพนักพิงด้านบน เดินวนไปวนมา....แล้วที่พนักมันแคบ ...ก้นของหล่อนก็จะดันหัวไป ดันหัวมา...ด่าไปก็เท่านั้น....สักพักนอนบนหัวนั่นแหล่ะ....หมัดไม่ต้องพูดถึง...คงขี้นหัวไปแล้วล่ะ...ชินแล้ว นอนหลับ คร่อกๆ เป็นเพื่อน....ส่วนใหญ่มานอนข้าง ๆ ตลอด บางทีขาของหล่อนก็วางเกยอยู่บนหัว (T - T) ใครเป็นเจ้านาย กับลูกน้องกันเนี่ย...........
No comments:
Post a Comment